Ήταν η τελευταία μέρα της δίκης. Ο Δημήτρης Θέος είχε βυθιστεί πια στο αχανές του εαυτού του. Ήταν η ώρα της απολογίας, μα κανείς δεν περίμενε πως τούτο δω το πλάσμα είχε να πει κάτι, μιας και ήταν σ’ όλους ξεκάθαρο πως είχε τελείως χάσει την επαφή με την πραγματικότητα...
Λέγομαι Ιωσήφ Καπετανίδης και είμαι ανταποκριτής της Melbourne Post στην Αθήνα. Έχω παρακολουθήσει τόσες δίκες που φοβάμαι πως θα στοιχειώσουν το υπόλοιπο της ζωής μου. Εμείς εκεί κάτω στην Αυστραλία ζήσαμε τον πόλεμο «εξ απαλών ονύχων». Κάποιοι ήρθαν εδώ στην Ευρώπη, το «θέρετρο του πολέμου», αλλά όσοι δεν πάτησαν το πόδι τους στην Ελλάδα τούτη την καταραμένη την εποχή, δεν μπορούν να καταλάβουν τι θα πει ολοκληρωτική καταστροφή και εξευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ερχόμενος να παρακολουθήσω αυτή την δίκη περίμενα να δω ζωντανό τον χειρότερο εφιάλτη της μικρής πατρίδας των γονιών μου.
Να ’ναι το βάρος των τύψεων που τον έχουν έτσι αποδυναμώσει; Ο φόβος του θανάτου; Ή είναι ένας πανέξυπνος τύπος που ετοιμάζεται να επιτεθεί; Απ’ ότι έμαθα, είναι δικηγόρος, αν και δεν πρόφτασε να εξασκήσει το επάγγελμα.
Ο πρόεδρος του ζητά να απολογηθεί… Ούτε καν τον κοιτά… μάλλον ούτε τον άκουσε καν. Και ξαφνικά ένα νεαρό κορίτσι πετιέται όρθιο και φωνάζει δυνατά: «Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος; Δημήτρη, ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;». Κι ύστερα άλλη μια φωνή, αντρική αυτή τη φορά «Ζει ο καπετάν-πρίγκιπας;».
Ψάχνω στο πλήθος του ακροατηρίου να τους εντοπίσω. Είναι μια νεαρή γυναίκα, αρκετά ψηλή, αρκετά μελαχρινή με μακριά μαύρα μαλλιά και τεράστια μενεξεδιά μάτια. Εντυπωσιακή. Ο άνδρας είναι αρκετά μεγαλύτερος, αυτόν τον ξέρω, είναι ο άνδρας της αδελφής του Θέου. Κι ύστερα άλλος ένας σηκώνεται και φωνάζει: «Ζει ο καπετάν-πρίγκιπας;». Κι ύστερα άλλος ένας: «Ζει ο καπετάν-πρίγκιπας;». Στέκονται όλοι σε στάση προσοχής, αποτίοντας φόρο τιμής σ’ αυτή την κουρελιασμένη ύπαρξη, μέχρι που τους αρπάζουν και τους βγάζουν από την αίθουσα.
Έχει γυρίσει και τους κοιτά. Στην αρχή το ύφος του είναι χαμένο, υπνωτισμένο. Έπειτα είδα να ζωντανεύουν τα παιδικά παραμύθια. Θυμήθηκα -ποιο παραμύθι ήταν αλήθεια;- που ένας από μηχανής Θεός λύνει τα μάγια που έκανε ο κακός μάγος και απεγκλωβίζεται ο ήρωας;
Όρθιος, είναι όρθιος και τους κοιτά μέχρι που κανείς τους δεν είναι πια στην αίθουσα. Μετά γυρίζει αργά προς το δικαστήριο. Τρέχω με την φωτογραφική μηχανή στα χέρια. Πάνε να με εμποδίσουν. «Τύπος», φωνάζω, «είμαι δημοσιογράφος» στα Αγγλικά. Ωραίο πράγμα να είσαι δημοσιογράφος που μιλά Αγγλικά στην Ελλάδα αυτή την εποχή... Όλοι στέκονται μπροστά σου κλαρίνο! Είμαι τώρα ανάμεσα σ’ αυτόν και τους δικαστές. Τους κοιτά κατάματα. Δεν ξέρω αν ξυπνήσει ποτέ ο βασιλιάς Αλέξανδρος, αλλά ο καπετάν-πρίγκιπας ζει… Κι όσο ζω κι εγώ θα θυμάμαι εκείνο το βλέμμα. Το βλέμμα του αυστηρού κριτή, ειρωνικό και επικριτικό! Σηκώνει αργά το δεξί χέρι και δείχνει τους δικαστές. Κι ύστερα για πρώτη φορά ακούω την φωνή του, την στιγμή που βγάζω την πρώτη φωτογραφία.
- Ανδρείκελα...
Κι ύστερα σταματά, και παγώνουν τα πάντα… Ακόμα και οι ανάσες μας παγώνουν, τα μέλη μας, οι χτύποι της καρδιάς μειώνονται ή μήπως της δικής μου καρδιάς;
- Γεννήθηκα πρίγκιπας όπως κάθε άνθρωπος σ’ αυτό τον πλανήτη, μα άνθρωποι σαν εσάς, δεσμοφύλακες του νου και των ονείρων χωρίζετε τον κόσμο σε τάξεις πατρικίων και πληβείων, έτσι όπως σας προστάζουν οι αφέντες σας. Σκλάβοι, φτωχοί, ακτήμονες, -κατά το κοινωνικό σύστημα που υπηρετείτε-, δεν έχουν δικαιώματα. Προσαρμόζετε την κοινωνία κατά τα μέτρα και τα συμφέροντά σας. Και ο αδιάκοπος τρόμος σας είναι μήπως ο λαός κάποια μέρα συνειδητοποιήσει πόσο αδύναμοι είσαστε μέσα στην καλοπέρασή σας και εξεγερθεί. Και το μόνο που κάνετε, για να σώσετε το τομάρι σας, είναι να χρησιμοποιείτε τον λαό θέτοντάς του ψεύτικα διλήμματα, στέλνοντάς τον μπροστά από τα τανκς για πολέμους που εσείς σχεδιάζετε. “Νυν υπέρ πάντων ο αγών!”. Για ποιον αγώνα μιλάμε; Εσείς δεν πολεμήσατε, χορεύατε ταγκό και πίνατε σαμπάνια στο Κάιρο! Εμείς πολεμήσαμε, εγώ πολέμησα, τον Ιταλό κι έπειτα τον Γερμανό κι έπειτα τον Έλληνα. Ξαφνικά βρέθηκα αντιμέτωπος με τον Έλληνα! Ανέβηκα στα βουνά αντάρτης γιατί δεν άντεξα τον Γερμανό να πατάει την αυλή του σπιτιού μου και γιατί τόλμησα να ονειρευτώ πως τα παιδιά μου θα γεννιόνταν ελεύθερα και πως τα δικά μου τα παιδιά θα είχαν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα στην ελευθερία, την σκέψη και την ζωή με τα δικά σας. Αλλά εδώ το σύστημά σας κινδυνεύει από την στιγμή που αρχίζω να ονειρεύομαι και να απαιτώ να μου δοθούν τα δικαιώματά μου. Χαρακτηρίζομαι εχθρός του συστήματός σας και σαν τέτοιος πρέπει να εξουδετερωθώ. Μόνο που ο θάνατός μου θα με έκανε ήρωα στα μάτια των υπολοίπων σαν εμένα, κι αυτό είναι προς αποφυγή «κύριοι», εγκυμονεί κινδύνους για την ασφάλειά σας. Μια δίκη-εξευτελισμός και προδοσία από συντρόφους που εξαργύρωσαν γραμμάτια θα αποδυνάμωνε εν δυνάμει κινδύνους σαν κι εμένα… Αρνούμαι κάθε κατηγορία, δεν είμαι δολοφόνος, ακόμα και σας δεν θα σκότωνα που προδίδετε την ίδια σας την πατρίδα και την δικαιοσύνη. Η ιστορία θα σας καταδικάσει. Είμαι αθώος!
Είμαι ένας Σπάρτακος, ένας Ρήγας Φεραίος, ένας αντάρτης. Δεν εναποθέτω την τύχη μου στα χέρια σας. Είναι λερωμένα από την προδοσία. Την μοίρα μου την ορίζω εγώ, με τον Λόγο και τις πράξεις μου. Έχω πλήρη γνώση του τι θα υποστώ. Θα μου στερήσετε ότι αγαπώ περισσότερο, την ελευθερία, μα εγώ την έχω εδώ μέσα στην καρδιά και τον νου και θα περιμένω, θα περιμένω μέχρι να κουραστείτε να προσπαθείτε να μου την στερήσετε. Ποτέ δεν θα σκοτώσετε τον καπετάν-πρίγκιπα όταν κάθε παιδί που γεννιέται σ’ αυτό τον τόπο γεννιέται πρίγκιπας του εαυτού του. Είσαστε εχθροί του λαού και αυτό είναι casus belli. Κηρύσσω ανοιχτό τον πόλεμο μαζί σας.
Λέγομαι Ιωσήφ Καπετανίδης και είμαι ανταποκριτής της Melbourne Post στην Αθήνα. Έχω παρακολουθήσει τόσες δίκες που φοβάμαι πως θα στοιχειώσουν το υπόλοιπο της ζωής μου. Εμείς εκεί κάτω στην Αυστραλία ζήσαμε τον πόλεμο «εξ απαλών ονύχων». Κάποιοι ήρθαν εδώ στην Ευρώπη, το «θέρετρο του πολέμου», αλλά όσοι δεν πάτησαν το πόδι τους στην Ελλάδα τούτη την καταραμένη την εποχή, δεν μπορούν να καταλάβουν τι θα πει ολοκληρωτική καταστροφή και εξευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ερχόμενος να παρακολουθήσω αυτή την δίκη περίμενα να δω ζωντανό τον χειρότερο εφιάλτη της μικρής πατρίδας των γονιών μου.
Να ’ναι το βάρος των τύψεων που τον έχουν έτσι αποδυναμώσει; Ο φόβος του θανάτου; Ή είναι ένας πανέξυπνος τύπος που ετοιμάζεται να επιτεθεί; Απ’ ότι έμαθα, είναι δικηγόρος, αν και δεν πρόφτασε να εξασκήσει το επάγγελμα.
Ο πρόεδρος του ζητά να απολογηθεί… Ούτε καν τον κοιτά… μάλλον ούτε τον άκουσε καν. Και ξαφνικά ένα νεαρό κορίτσι πετιέται όρθιο και φωνάζει δυνατά: «Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος; Δημήτρη, ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;». Κι ύστερα άλλη μια φωνή, αντρική αυτή τη φορά «Ζει ο καπετάν-πρίγκιπας;».
Ψάχνω στο πλήθος του ακροατηρίου να τους εντοπίσω. Είναι μια νεαρή γυναίκα, αρκετά ψηλή, αρκετά μελαχρινή με μακριά μαύρα μαλλιά και τεράστια μενεξεδιά μάτια. Εντυπωσιακή. Ο άνδρας είναι αρκετά μεγαλύτερος, αυτόν τον ξέρω, είναι ο άνδρας της αδελφής του Θέου. Κι ύστερα άλλος ένας σηκώνεται και φωνάζει: «Ζει ο καπετάν-πρίγκιπας;». Κι ύστερα άλλος ένας: «Ζει ο καπετάν-πρίγκιπας;». Στέκονται όλοι σε στάση προσοχής, αποτίοντας φόρο τιμής σ’ αυτή την κουρελιασμένη ύπαρξη, μέχρι που τους αρπάζουν και τους βγάζουν από την αίθουσα.
Έχει γυρίσει και τους κοιτά. Στην αρχή το ύφος του είναι χαμένο, υπνωτισμένο. Έπειτα είδα να ζωντανεύουν τα παιδικά παραμύθια. Θυμήθηκα -ποιο παραμύθι ήταν αλήθεια;- που ένας από μηχανής Θεός λύνει τα μάγια που έκανε ο κακός μάγος και απεγκλωβίζεται ο ήρωας;
Όρθιος, είναι όρθιος και τους κοιτά μέχρι που κανείς τους δεν είναι πια στην αίθουσα. Μετά γυρίζει αργά προς το δικαστήριο. Τρέχω με την φωτογραφική μηχανή στα χέρια. Πάνε να με εμποδίσουν. «Τύπος», φωνάζω, «είμαι δημοσιογράφος» στα Αγγλικά. Ωραίο πράγμα να είσαι δημοσιογράφος που μιλά Αγγλικά στην Ελλάδα αυτή την εποχή... Όλοι στέκονται μπροστά σου κλαρίνο! Είμαι τώρα ανάμεσα σ’ αυτόν και τους δικαστές. Τους κοιτά κατάματα. Δεν ξέρω αν ξυπνήσει ποτέ ο βασιλιάς Αλέξανδρος, αλλά ο καπετάν-πρίγκιπας ζει… Κι όσο ζω κι εγώ θα θυμάμαι εκείνο το βλέμμα. Το βλέμμα του αυστηρού κριτή, ειρωνικό και επικριτικό! Σηκώνει αργά το δεξί χέρι και δείχνει τους δικαστές. Κι ύστερα για πρώτη φορά ακούω την φωνή του, την στιγμή που βγάζω την πρώτη φωτογραφία.
- Ανδρείκελα...
Κι ύστερα σταματά, και παγώνουν τα πάντα… Ακόμα και οι ανάσες μας παγώνουν, τα μέλη μας, οι χτύποι της καρδιάς μειώνονται ή μήπως της δικής μου καρδιάς;
- Γεννήθηκα πρίγκιπας όπως κάθε άνθρωπος σ’ αυτό τον πλανήτη, μα άνθρωποι σαν εσάς, δεσμοφύλακες του νου και των ονείρων χωρίζετε τον κόσμο σε τάξεις πατρικίων και πληβείων, έτσι όπως σας προστάζουν οι αφέντες σας. Σκλάβοι, φτωχοί, ακτήμονες, -κατά το κοινωνικό σύστημα που υπηρετείτε-, δεν έχουν δικαιώματα. Προσαρμόζετε την κοινωνία κατά τα μέτρα και τα συμφέροντά σας. Και ο αδιάκοπος τρόμος σας είναι μήπως ο λαός κάποια μέρα συνειδητοποιήσει πόσο αδύναμοι είσαστε μέσα στην καλοπέρασή σας και εξεγερθεί. Και το μόνο που κάνετε, για να σώσετε το τομάρι σας, είναι να χρησιμοποιείτε τον λαό θέτοντάς του ψεύτικα διλήμματα, στέλνοντάς τον μπροστά από τα τανκς για πολέμους που εσείς σχεδιάζετε. “Νυν υπέρ πάντων ο αγών!”. Για ποιον αγώνα μιλάμε; Εσείς δεν πολεμήσατε, χορεύατε ταγκό και πίνατε σαμπάνια στο Κάιρο! Εμείς πολεμήσαμε, εγώ πολέμησα, τον Ιταλό κι έπειτα τον Γερμανό κι έπειτα τον Έλληνα. Ξαφνικά βρέθηκα αντιμέτωπος με τον Έλληνα! Ανέβηκα στα βουνά αντάρτης γιατί δεν άντεξα τον Γερμανό να πατάει την αυλή του σπιτιού μου και γιατί τόλμησα να ονειρευτώ πως τα παιδιά μου θα γεννιόνταν ελεύθερα και πως τα δικά μου τα παιδιά θα είχαν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα στην ελευθερία, την σκέψη και την ζωή με τα δικά σας. Αλλά εδώ το σύστημά σας κινδυνεύει από την στιγμή που αρχίζω να ονειρεύομαι και να απαιτώ να μου δοθούν τα δικαιώματά μου. Χαρακτηρίζομαι εχθρός του συστήματός σας και σαν τέτοιος πρέπει να εξουδετερωθώ. Μόνο που ο θάνατός μου θα με έκανε ήρωα στα μάτια των υπολοίπων σαν εμένα, κι αυτό είναι προς αποφυγή «κύριοι», εγκυμονεί κινδύνους για την ασφάλειά σας. Μια δίκη-εξευτελισμός και προδοσία από συντρόφους που εξαργύρωσαν γραμμάτια θα αποδυνάμωνε εν δυνάμει κινδύνους σαν κι εμένα… Αρνούμαι κάθε κατηγορία, δεν είμαι δολοφόνος, ακόμα και σας δεν θα σκότωνα που προδίδετε την ίδια σας την πατρίδα και την δικαιοσύνη. Η ιστορία θα σας καταδικάσει. Είμαι αθώος!
Είμαι ένας Σπάρτακος, ένας Ρήγας Φεραίος, ένας αντάρτης. Δεν εναποθέτω την τύχη μου στα χέρια σας. Είναι λερωμένα από την προδοσία. Την μοίρα μου την ορίζω εγώ, με τον Λόγο και τις πράξεις μου. Έχω πλήρη γνώση του τι θα υποστώ. Θα μου στερήσετε ότι αγαπώ περισσότερο, την ελευθερία, μα εγώ την έχω εδώ μέσα στην καρδιά και τον νου και θα περιμένω, θα περιμένω μέχρι να κουραστείτε να προσπαθείτε να μου την στερήσετε. Ποτέ δεν θα σκοτώσετε τον καπετάν-πρίγκιπα όταν κάθε παιδί που γεννιέται σ’ αυτό τον τόπο γεννιέται πρίγκιπας του εαυτού του. Είσαστε εχθροί του λαού και αυτό είναι casus belli. Κηρύσσω ανοιχτό τον πόλεμο μαζί σας.
No comments:
Post a Comment